o

ağızdan tek hecede çıktığı kadar basit bişey değildi

ölmeyeceğini bile bile can çekişmekti
koltukta sabahlamak
ve sonra koltukta uyuyakalmaktı

nefes almakla, düşünmek arasında seçim yapmaktı
tek başına içip halıya kusmaktı

hiç geçmeyeceğini bildiğin halde geçicek diye kendini kandırmaktı
cam kırıklarının milim milim vucudunda renklenmesiydi

eskiden beyninin tamamını tek bişey için kullanırken
artık hiç kullanamamaktı
daha kötüsü kullanmak için tek bir sebep bile bulamamaktı
o öyle biriydi...