6 Haz 2010

pazar günlerini hiç sevmem.
Seveni de sevmem.
pazar günleri bana, hep çok ailesel gelir ki ailemi de sevmem.
özellikle dedemi hiç sevmem.
dedem bize ne zaman gelse ,hep aynı hikayeyi anlatır. 6 yaşımdan beri çevremde olup bitenleri yargılayacak kadar bilinçli olduğumu varsayarsak ,yaklasık 13 yıldır aynı hikayeyi dinliyorum.
çok küçükken bir gün dedem beni lunaparka götürecekmiş.Beni omuzuna almış gidiyoruz derken donumun olmadıgını farketmiş .
Orda bi durmak gerek işte.
insan insanın donunu giydirmeyi nasıl unutabilir? Don yani bu daha ötesi var mı bilmiyorum.
O zaman giydiğim tek ilkçamaşırını da giydirmeyi unutuyorlarsa vay arkadaş !
dedem sürekli bunu anlatır durur işte .
Normal de insanları kırmayı sevmem ama dedemi kırabilirmişim gibi geliyo.
Donumu giydirmeyi unuttuğu için ananemi de sevmiyorum.
şuan çok mutsuz olduğum için bugünü de sevmiyorum...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder